ዕረፉ!

“ዕረፉ፥ እኔም አምላክ እንደ ሆንሁ እወቁ፤ በአሕዛብ ዘንድ ከፍ ከፍ እላለሁ፥ በምድርም ላይ ከፍ ከፍ እላለሁ።” መዝሙር 46፥10

ሰው የራሱን ሕይወት ሳይቀር፣ ‘እኔ’ ወይም ‘የእኔ’ ብሎ፣ ምንም ነገር ሊቈጥር እንዳይችል አፈጣጠሩ ይገድበዋል፤ በፈቃዱና በዕውቀቱ አልተፈጠረምና። የተፈጠረው ሁሉ በእግዚአብሔር በጎ ፈቃድ፣ ለራሱ ለእግዚአብሔር ክብር ተፈጥሯል (ሮሜ 11፥36)።

ከተፈጠረውም ሁሉ በእግዚአብሔር አምሳልና መልክ የተፈጠረው የሰው ልጅ ይልቃል፤ ለዐብሮነትና ለፍቅር ተፈጥሯልና (ዘፍጥረት 1፥26-27)።

ሰው እግዚአብሔርን በማወቅ ውስጥ ብቻ ሊገኝ የሚችለውን ማንነቱን ካለገኘ፣ በመላ ምት ኗሪ፣ ብኵንና ተቅበዝባዥ ምስኪን ፍጥረት ነው። በእግዚአብሔር ፈቃድ፣ እርሱም በሰጠው ችሎታ ተመራምሮ የደረሰባቸው በርካታ ነገሮች ቢኖሩም፣ ዘላለማዊ ፋይዳ ያለው የሕይወት ትርጕም ላይ የሚደርሰው፣ የእግዚአብሔር ብርሃን ባገኘው ጊዜ ብቻ ነው።

ሰው፣ ሰው መሆኑን የሚያውቀው፣ ሰውን ሰው የሚያረገውንና ፍጹም ሰው የሆነውን፣ ፍጹም አምላክ ኢየሱስ ክርስቶስን ባገኘ ጊዜ ነው። የሰው ዕረፍት ያለው በእግዚአብሔር ፈቃድ ውስጥ ነው። ፍጹም ደስታ፣ ከሁኔታ በላይ የሆነ ሰላምና እውነተኛ መከናወን ያለው በእርሱ ፈቃድ ውስጥ ለተገኘ ሰው ነው። ከሁሉ አስቀድሞ፣ ሰዎች በኢየሱስ ክርስቶስ በማመን የዘላለምን ሕይወት እንዲያገኙና ወደ ዕረፍቱ እንዲገቡ የእግዚአብሔር ፈቃድ ነው (ሮሜ 12፥2፤ ዮሐንስ 6፥40፤ 1ኛ ጢሞቴዎስ 2፥4፤ ዕብራውያን 4፥3)።

ይህን እውነት፣ ይህች እኅታችሁ ትመሰክራለች። ጥልቅና ረቂቅ መስሎ በሚያታልል ጉረኛ ጥበብ፣ ራሷን ስትሞላና ልትሞላም ስትጣጣር የኖረች ታናሻችሁ ትናገራለች (1 ቆሮንቶስ 1፥20-21)፤ እውነትንም ፍለጋ እጅግ ባክናለች። ለነፍሷም ዕረፍትን ስታስስ በብዙ ተንከራትታለች። ከባድና ሩቅ ነገርን ጠብቃ፣ ቀላልና ቅርብ በሆነው በኢየሱስ ክርስቶስ እምነት ዕረፍቷን ያገኘች ታናሻችሁ ትመሰክራለች። መልሱ ኢየሱስ ክርስቶስ ነው።

ቀላልና ቅርብ የሆነው የኢየሱስ ሕይወት በርግጥ ቀላልና ቅርብ ሆኖ ሳይሆን፣ ከብርቱ ፍቅሩ የተነሣ ከእርሱ ክብር ርቀንና ጎድለን ለኖርነው የሰው ልጆች እናገኘው ዘንድ፣ ቀልሎና ቀርቦ ስለ መጣልን ነው (ፊልጵስዩስ 2፥6-8)። እርሱ ለነገር ሁሉ ትርጕምን፣ ለነፍስም ዕረፍትን እንደሚሰጥ እኔ እመሰክራለሁ። ዐድሎኝ ስላገኝሁት እመሰክራለሁ። ኢየሱስ ዕረፍት ነው።

እርሱ በእኔነት መንደር፣ በራስ አስተያየት ጥበበኛ በመሆን ጎዳና፣ ‘በእኔ መንገድ’ ብለን በሞገትነው ሳይሆን፣ በትሕትና ጥበብ፣ በራሱ መንገድ ላይ ብቻ እንደሚኖር አስተምሮናል። በእኔነት መንደር ለኖርነው ምስኪኖች፣ ከምስኪንነታችን ጋር አስተዋውቆን፣ ቀሊል የሆነውን የእርሱን ቀንበር አሸክሞ አሳርፎናል።

እኔነት ባለበት ዕረፍት የለም፤ አንጻራዊ ትሕትናም እውነተኛ ዕረፍትን አይሰጥም። ሰው ዐፈር እንደ ሆነ በማወቁ ትሕትና ብቻ አያርፍም። ከዐፈርነቱ ባሻገር፣ ሰው የመሆኑን ምስጢርና ሊያርፍበት የሚገባውን የደኅንነት ቦታ በእምነት በማወቁ ያርፋል እንጂ። ይህም ቦታ ኢየሱስ ክርስቶስ ነው።

ሕይወትህን ካበጃት በላይ ማን ይበጃታል? ከሠራንስ በላይ ማን ያውቀናል? ስለ እኛ ለማወቅ፣ በዚያም ዕውቀት ልንሆን የሚገባንን ለማስተዋል ወደ እግዚአብሔር እንዙር። ፈጣሪ አምላካችንን ዕናውቀው ዘንድ በውስጣችን ረኻብን፣ በፍጥረቱ ሁሉ ምስክርን አኑሮ ዘወትር ያነጋግረናል።

‘ዕሺ’ ብንለው ራሱን ሊገልጥልን አለ። ሊያውቁት ለሚወድዱ ሁሉ ቅዱስ ቃሉን ሰጥቶናል። ቃሉ የጸናና የማይሻር የእግዚአብሔር ዐሳብ ነውና እናምነው ዘንድ፣ አምነንም እናውቀው ዘንድ ከቃሉ እንስማ። በቃሉ ውስጥ የምናርፍበትን የፈቃዱን ዕውቀት እንገነዘባለን፤ የምንገዛለትን ሰላም የሞላው የሕይወት መርሕ እናገኛለን። የተደረገልንን ዐውቀን የሚገባውን እናመልካለን። የመታዘዝን ብልሃት ተምረን በዚያ ለዘላለም እንጠበቃለን።

‘ወደ እኔ ኑ፤ ላሳርፋችሁ’ የሚለው ጌታ በርግጥ ያሳርፋል። ወደ እርሱ ኑ፤ በኢየሱስ ዕረፉ። አምላክ ክብሩን መግለጥ፣ ባሕርዩን አብዝቶ ማሳየት በፈለገ ጊዜ ሰው ተፈጥሯል። እርሱ ባለበት እንዲሆን፣ እንዲመስለውና እንዲያመልከው ፈጥሮታልና ያንን ማድረግ በቻለ ጊዜ ብቻ ያርፋል፤ እውነተኛና ዘላቂ ርካታንም ያውቃል።

“እናንተ ደካሞች ሸክማችሁ የከበደ ሁሉ፥ ወደ እኔ ኑ፥ እኔም አሳርፋችኋለው። ቀንበሬን በላያችሁ ተሸከሙ ከእኔም ተማሩ፥ እኔ የዋህ በልቤም ትሁት ነኝና፥ ለነፍሳችሁ ዕረፍትን ታገኛላችሁ፤ ቀንበሬ ልዝብ ሸክሜም ቀሊል ነውና።” (ማቴዎስ 11፥28-30)